VOLVÍA Á CASA o luns de noite. Deume unha frouxeira nunha perna.
Souben que non era amor porque me tería dado nas dúas. Aínda recordo esa sensación de flotar na medianeira arborada de Ramón Ferreiro, esa parvicie feliz de cando coñecín a Ana. Non, non era iso. Andaba arrastrando unha perna por esa avenida. Sufría un ataque de ira porque a fame me apretaba o estómago nun puño. A cea foron tres tristes tostas de salmón afumado e caro sobre un leito brancuxento de queixo Philadelphia. Optei por deitarme, pero Ana detivo o operativo cun golpe de voz. Foi coma un raio que me depositou no ambulatorio de Fingoi.
A noite prometía, aínda sendo un día de semana, así que marchei nun coche de luces ao Hula. O hospital de Lugo é un lugar pensado por un deseñador da Ibiza dos anos 90: paredes e vestiario en branco con persoas que van dun lado para outro, insomnes e afables, durante a noite toda. A anterior e última vez que me ingresaran eu tiña 11 anos e unha clavícula rota, pero podía andar e o meu cerebro era coma un iPhone 8 co cristal da pantalla enteiro.
O luns uníronme á súa estética poñéndome un modelo con cruces azuis que deixaba as pernas ao aire. Nunca fun moi de lucilas porque as teño tortas, pero non quería facerme o rabudo con aquela xente que, xa lles digo, entregaba todo o cariño a un descoñecido e ría uns chistes que, con probabilidade, non comprendía. Cando menos eles, tan sabios coma novos, explicáronme que tivera un pequeno curtocicuíto no fluxo sanguíneo cerebral que se revolvera contra a miña perna dereita, o órgano máis cándido.
O meu pai morreu dun infarto un 11 de xaneiro, así que vou ser respectuoso e aprazar o Asunto Desagradable. Ata mañá.
