TOCABA revisión. Majo dime que non podemos esperar, que hai que empastar. Non lle vexo motivo a estar media hora coa boca aberta diante dela; pero ocúpase da miña dentadura, non da miña paciencia.
Ao regreso de Ribadeo cara a Lugo, paramos xantar en Rozas. Ana empeñouse en que compartísemos un cachopo. Son grandes e anchos; sobrehumanos, en certo modo. Na mesa do lado había seis mozos. Ningún cumprira trinta. Falaban tan alto como todo o mundo por aquí. Renunciei á miña conversa con Ana, que trataba de fillos e verán, e resigneime a escoitar a que mantiña eles, morenos e delgados.
Están opositando a ferroviario. Examínase mañá, penso. Eran de Lugo e Monforte; así que é probable que acaben traballando lonxe da casa. Eles tamén comeron cachopo. O cachopo é un san xacobe duplicado, un absurdo desmán, unha redundancia. Todo o que che pide un filete de tenreira é dous dentes de allo e un belisco de sal. En fin, un saúdo cariñoso a Asturias. Cando os mozos remataron os cachopos, a camareira preguntoulles polas data de nacemento. Tróuxolles unhas sobremesas co seu signo zodiacal debuxado con caramelo líquido. Explicoulles que eses trazos no flan favorecían a sorte no exame.
O misil do cachopo contra a miña dieta esixiume unha andaina. Fun no coche a San Eulalia de Bóveda Camiñei os cinco quilómetros da ruta do Vello Lugo Agrario. A tarde estaba cálida e chuviñosa, coma un chocolate en taza. Ao final do itinerario sentei fronte á igrexa, no banco onde quedaba con Nicandro Ares, o cura amante de Sartre e amigo de Alonso Montero. Gustáballe especular coa toponimia. Descifrar nomes de sitios é unha arte de supoñer e lanzar faroles; pero non explica que se chame Vello Lugo Agrario a unha andaina en Galicia.
