Opinión

Gatos que buscan unha brisa fresca

O SÁBADO cumprín 56 anos. Cando es neno toda a familia che regala xoguetes e atención no teu aniversario.

Cando es adulto a árbore xenealóxica quedou podada pola morte. A sociedade debería sandar esa ferida de afectos. Tería que consentir os caprichos máis doces e extravagantes ao felicitado. Celebramos que conservamos a vida unicamente unha vez ao ano. O sábado fixen o rogo de viaxar en tren dende Ribadeo a Viveiro para xantar no Nito. Non vin a Nito. O seu paseo polo comedor saudando, sorrindo, preguntando, era un aval.

Nacín no peor día do ano. O 14 de agosto a metade dos seres humanos do planeta está de vacacións en Ribadeo e a outra metade celebra o San Roque en Viveiro. O meu parto presentouse de madrugada. A miña nai sospeita que iso determinou que sexa o único dos seus cinco fillos que gusta de xantar co sol alto e de madrugar. Ela non podía durmir. Aínda tiña os pés inchados de camiñar co meu peso de sombra en sombra por Bilbao. Asomou á ventá. Viu farolas laranxas e gatos que cheiraban unha brisa para refrescarse. Dous homes rebentaran as portas traseiras dunha furgoneta. Ela chamou á Policía. Non apareceron. Poida que padecesen calor, poida que os paralizase o medo a unha trampa de Eta. Os ladróns marcharon tranquilamente. Antes atraparon un micho despistado. Deixárono encerrado na furgoneta.

O sábado era o meu aniversario, pero tiven que xantar tarde. As normas de aforo. Ao meu carón no tren ía un neno de tres anos coa súa nai; tamén loira e con mirada de améndoa. Ela participaba nos xogos do cativo. O pícaro disfrutaba coa bocina, as pontes e os cabalos. Quería poñerse de pe no asento para poder velos mellor, pero a nai non lle deixaba. Deume pena que non fose o seu aniversario.

Comentarios