Opinión

Un funeral sen catro vodas

Cando morre alguén a quen amo preferiría a meterme na cama e agarrarme á almofada ata que cesen as lágrimas. Morreu a nai dunha familiar. Conducín 90 quilómetros para ir á sepultura. Nunca houbo cariño coa filla da finada, nin sequera interese polo outro. A familia fai estranas reviravoltas. Acabas relacionado con persoas coas que non compartiches un batido de chocolate. Non por manía nin por loucura. As relacións baséanse en que un irmán teu foi pai ou en que a túa tía solteira casou co alcalde para compensarlle a soidade de ser viúvo.

O cemiterio cheiraba a herba mollada e a ausencias. Tanto que quixen falar coas crucres para sentirme menos intimidado. Ela colleume das mans cando cheguei. Agradeceu que fose á despedida da nai. Eu nin sequera podería dicir que soubese que falaba comigo. Estaba licuándose en bágoas. Díxenlle que o sentía. Nunca acerto a dar un pésame reconfortante. Eu non podía sentir máis que algo de frío nos brazos polo vento que subía das corredoiras do mar.

A señora levaba vinte anos na cama. Non expresaba sobresalto nin sorpresa nin perdón. Todo o que lembro dela pertence á voda da filla. Guapa sen posibilidade de dudar, ancha de cadeiras. Os beizos eran pronunciados, parecía que asubiaba unha rosa vermella. Preguntoume se me gustaba ler. Aos quince días a filla entregoume un libro con exemplares de La Ilustración Gallega por encarga súa. Tiven o respecto de asistirlle ao enterro por esa xenerosidade cega. O cura púxose a si mesmo como exemplo sobre soportar a perda da nai. Pero nai soamente hai unha.A nai é coma a tristeza, cada quen ten a súa e non se pode transferir nin aliviar a súa morte por moitos abrazos que recibas.

Comentarios