Opinión

Flor dun día

UN HOME DE pelo grisáceo revolto e abrigo de mariño mercante toma café na Modernita. As mans ábrense en dedos finos, os mellores para equilibrar turbinas de petroleiro. Sobre a mesa pousou unha camelia rosa na hora máis húmida da mañá.

A mediodía aínda estaba sentado. Ninguén viñera recoller a flor, agradecerlla cun sorriso e botar a melena negra para atrás para poñela sobre a orella. A espera do amor consume o corazón. Poida que sexa o único día do ano en que visita en Lugo. Non pode agardar. Os petroleiros esvaran polo horizonte de Rinlo, pero nunca entran a porto. A mediodía apareceulle un amigo cunha ración de chourizo e outra de queixo, recén curtados, e cun poema de Manuel Antonio: «Fomos quedando sós/ o mar, o barco e máis nós».


Falando de Rinlo, acordei de Anxelita, a muller de Ribadeo que ofreceu a súa virxinidade a Deus. Eu deduzo que ese non era o plan divino cando deu instrucións de crecer e multiplicarnos. Xa non acordo do que me aprenderon na catequese; unicamente de que o bispo de Mondoñedo, monseñor Araújo, manchoume a fronte cunha cinza untuosa. Cheiraba coma os xarutos que fumaba o meu pai cando viaxabamos no Seiscentos a Bilbao. Anxelita consagrou a súa flor nunha cerimonia na igrexa de Santa María do Campo. Encargou varias cestas de camelias e rosas, que lle preparou Saribel, para o acto. Non houbo convite. A xenerosidade virxinal de Anxelita foi impostada porque agardara 43 anos para casar co noivo, que era un bibliotecario lucido de Castropol. Anxelita reservou a súa pureza que non quixo levar o mozo por temor á noite inaugural do matrimonio. A cerimonia valeulle tamén para celebrar os 74 anos. Compuxéronlle unha copla: «Esa cousa, cousiña, que non me quixeches dar/ agora de vella podes poñela en sal».