FUN RECOLLER o título de bacherelato da miña filla. Non lembro ir buscar o meu. Supoño que llo deron ao meu pai porque daba clase no instituto.
El sabía que eu quitaba sobresaínte en todas asignaturas, menos nunha. Vivía no barro do suspenso persistente en Matemáticas. Entendín o que era unha raíz cadrada; pero, cando a idea se complicou, a asignatura volvéronse unha nebulosa con textura de chicle. O meu pai impartía Matermáticas. Recomendoume matricularme en COU nese potro de tortura para terme de alumno. Mireino horrorizado coa simple idea de que a alxebra fose aparecerme por sorpresa na casa cando eu nin sequera coñecía os interiores do meu libro de texto desa materia. Collín Historia da Arte pola exhuberancia de Rubens e a precisión de Miguel Anxo.
En época de exames a nosa casa volvíase un ultramariños. Enchíase de botellas de coñac, riojas preciosistas, xamóns e galiñas que poñían ovos na caixa de cartón na que chegaban. Os agasallos eran ineficaces porque o meu pai facía tantas recuperacións que tiña mérito que che suspendese.
Había catro anos que non pasaba polo Masculino. Fora por Antón. Tiña febre. Agardei no recibidor mentres ían buscalo. Expuxeran unha mostra sobre o dramaturgo Buero Vallejo como estudante. Cando entraba no café Gijón había un gracioso que o anunciaba: "Aquí llega el difunto Buero Vallejo". O teatro de Buero sabía a pan sen sal: era honesto, triste e aburrido. O meu fillo non aparecía. Eu vía profesores entrando e saíndo das clases na perspectiva longa do corredor. "Está seguro de que o seu fillo veu a clase?" "Si, claro. Acaban de chamarme para que o acompañe á casa". Ao cabo, Cosme, que xogaba con Antón no Polvorín, informounos de que o meu fillo non estudaba no Masculino, senón no Feminino.
