TODAVÍA non acabaran os anos 70. Soaba na radio a canción na que Lou Reed se queixa de que, se medras nunha vila pequena, "sabes que ninguén famoso naceu alí/ sabes que, se tes unha pel mala, ollos feos, es gai e gordo/ a xente mira raro para ti".
Crieime en Ribadeo. Aos quince anos podías elexir entre o pub de Moncho Cociña, onde poñían rock, e a discoteca do Chato, onde os últimos discos se compraran na vella febre do sábado pola noite. A marea de buscar diversión tardaba seis horas en baixar. Soaba Lou Reed. Emilia Barcia veraneba en xuño porque era filla de diplomático. Traducíanos do inglés: "Soamente hai unha cosa boa na pequena vila/ sabes que queres escapar". Cando non había nada máis que mirar os montes camiñando cara ao leste e contar os fíos da chuvia fuxiamos de Ribadeo en tren. Con quince anos non podes escapar lonxe, así que chegas ao lugar do lado. Os mozos de Foz tamén mascaban o chicle do tedio porque estaban medrando nunha vila cativa. O tren e un paseo levábannos ao pé da Rapadoira. Sobre a praia estaba a discoteca Xógara. Lembro a entrada coma unha boca escura e somnolenta. Foi dentro onde coñecín a Piti Alonso. Despois andaba polo Colón, un pub de Ribadeo onde iamos todos; tamén mozos que amaban outros.
Andado o tempo souben que Piti participa da corte de singulares que rodeaba a Alaska, agora raíña emérita. Despois chegaban cousas que Piti organizaba para o Festival de Málaga. El País entrevistouno como un dos relacións públicas máis eficaces. Brillaba na Xógara. Corría por dentro do seu corpo para fuxir de si mesmo, pero nunca o vin canso de sorrir. Repartía as atencións no seu corro nutrido dos amigos. Hai anos atopeino en Foz. Saudeino. El foi educado, pero non me recoñeceu. Xa non pertencíamos a ese lugar
