Xa podo contalo aquí, na columna. Levaba tempo sopesando a decisión. Que eu reflexione sobre dar un xiro á miña vida ten o peso da fariña levada pola alma do vento: ningún. Boto meses escribindo a lapis listas de vantaxes e prexuízos dunha decisión. Unha mañá, sen respirar, opto por unha das alternativas. Como me comporto dun xeito tan irracional, despois de chegar ao acordo comigo mesmo, borro con goma rosa a banda negativa da lista. Convénzome, con esa lixeireza, de que a decisión foi a correcta.
A primeira persoa en sabelo foi Pepa. Ela ten toda a miña confianza porque é a miña panadeira. Onte, en Recatelo, atrevinme a pedirlle que non me reservase máis a barra integral sen sal. O ano pasado estiven no Hula. Alegreime do pago de impostos, valorei o mimo que regalou o persoal e compartín bromas con Javier, que é bombeiro en Barreiros. Pero perdín as ganas de volver facer noite nun hospital. Daquela empezara a comer pan sen sal.
Esgotóuseme a paciencia co sabor inocuo. Eu tiña unha forza de vontade, un músculo de determinación, pero foise afrouxando cos anos. Falei con Pepa sen disimulo. Volvín encargar pan con sal. Comerei menos, andarei máis, recuperarei a fe en San Francisco de Sales para que o meu corazón destile "o selecto mel da piedade",... xa estou arrepentíndome.
Despois de saír da panadería acordei da vez, hai trinta anos, en que me bañei no Mar Morto, que cubre as ruínas de Sodoma e Gomorra. Os gregos chamábano Lago de Asfalto pola densidade de sal. Podes sentar na auga e flotar, pero non debes meter a cabeza. Sobrevivín a esa chaira de sal. Acordei tamén dunha pensión de Ribadeo. Era preciada entre os xubilados sen familia polo comedor libre, sen dietas. Duraban pouco, pero eran felices.
