FERNANDO fala con fluidez, é traslúcido. Atopeino en San Marcos. Xubilouse hai trinta anos. O seu traballo foi perfecto. Era conserxe dun salón de actos naquel tempo en que os bancos nos trataban aos hipotecados coma se fósemos socios de Juan Carlos Escotet. Se cadra non o lembran, pero daquela José Luis Méndez podía comprar un veleiro e chamalo Libertad, igual que na canción de José Luis Perales. Era o Príncipe das Mareas. Zarpaba do Parrote coruñés con Paco Vázquez, mariñeiro en terra, quen recitaba a Alberti erguido en proa: "Cinco delfines remeros/ su barca le cortejaban./ Dos ángeles marineros,/ invisibles, le guiaban".
O retiro de Fernando é máis deslucido, pero vive un luxo os sábados. Un amigo vai visitalo á casa. Fernando convídao a xantar. En silencio. Na sobremesapasean á bandexa sobre a prata verde do parque do Rosalía. En silencio. Son dous homes de setenta anos, fundidos por medio século de cariño. Ambos os dous casaron. A un foille ben, pero quedou viúvo; o outro, soubo que a muller se citaba cun home tatuado. Meteu unha malleira ao amante. Perdeu a razón, o matrimonio, o piso e a fala. Ela traballaba nunha vidrería. Sufría fobia ao cristal. Ás veces visitaba a catedral. As vidreiras do templo eran as únicas ventás nas que podía confiar porque son traslúcidas e non transparentes.
Así que os dous amigos xantan os sábados na casa do meu amigo. A vellez é unha masacre. Morren os seres queridos e marchan as ganas de trenzar amizades novas. Temes que non van respectar as decisións que tomaches na vida, os erros, as ideas; os amores perdidos. Fernando e Julián quedaron sen palabras. Non atopan nada que dicirse. Se mira cada un á fronte doutro sabe os recordos nos que pensa. Aparecen proxectados na fronte coma unha película de Clark Cable no Gran Teatro.
