OS MARTES dou un garbeo polas peixerías. Lugo ten por tradición comprar pescado o martes. Hai movemento de robaliza, xarda e ollomol. Esa axitación favorece que o salitre baile sobre a brisa que atravesa a Praza de Abastos.
Na casa había pescada. Ana bañouna cunha salsa morena que nin identifiquei nin me atrevín a preguntar. Entre un bocado par e outro impar, informoume de que pagara o delicioso leviatán a trinta euros o quilo. Fora collido ao pincho. Bruxelas non entende esa arte. Mentres xantabamos, a miña muller advertiume dunha transferencia bancaria inaprazable para hoxe, día 1. Non atendín ao que me falaba. Estaba lembrando cal era o mosteiro que desgaxara unha canle dun río. O meu pai contoume que os monxes encauzaran troitas e salmóns pola súa cociña. Era no río Masma?
Atrévome a negar que o bispo Enríquez de Castro se enfadase polo trato que a besta de Pardo de Cela daba á súa esposa, que era sobriña do prelado. O cristo veu de que o conde reclamou ao bispo mindoniense o dezmo que cobraba sobre os peixes do mosteiro.
Escoitara no café Moderno de Barreiros que Pardo de Cela non se bañaba "porque os poros tapan a entrada ás bacterias". Soamente accedeu a facelo un día febril de inverno. Soubo dun médico de Amberes cabalgante cara ao Obradoiro. Mandouno subir ao castelo da Frouxeira. O doutor recomendoulle fregas "ata que se lle vexa a cor natural da pel". Así que foi con dous criados ao Pozo do Piago. Era febreiro. Dicíase que o Masma atempera nese remanso. Especulo con que a famosa tonalidade moura desas augas ten outra orixe. O Pozo do Piago era, a mediados do século XIX, un lugar no que se cargaba o ferro baixado en carros dende a Costa do Crego. O destino era o peirao de Saint Nazaire; en Nantes, claro.
