ESTIVEMOS nun tris de contar cun aeroporto internacional en Rozas. Marchou a Compostela. Como todo. O único que non marcha ata Compostela é a autovía. Imaxino unha terminal en Rozas deseñada por Santiago Catalán. Nas pantallas anunciarían voos a Leipzig ou Boston con letras verde mazá.
A miña casa era onte unha babel reconvertida en furancho especializado en tortilla e pulpo, así como noutros 342 pratos. Gardamos unha augardente coa gradación dun tenente coronel. Hai vinte anos bebín un vasiño. Acabei falando en francés. Non desboto botarma como colonia. Agrádame o seu recendo. Marchou a norteamericana e viñeron dúas alemás. Recibinas dicindo kindergarten, kitsch e volkswagen na mesma frase, pero non souben explicarlles o sentido. A conversa volveu ao inglés, que agora é a lingua franca na casa. Boteime a falalo hai quince días, cando chegou a estadounidense, e xa non vexo o momento de parar. O inglés é coma un chicle. Fálase mastigando e está formado por un núcleo de palabras que se poden estarricar para que signifiquen o que queres. As verbas británicas teñen tres letras; as complicadas, catro. Cando tratan de parecer eruditos usan palabras francesas que maltratan ao dicir. Aprendéronas despois de que os galos lles gañasen a batalla de Hastings, en 1066. O único sabio que fixo o rei anglófono, Haraldo II, foi acampar baixo unha mazaira vella. Non hai perfume que se lle poida igualar. O día de Nadal Guillerme de Normandía obrigouno a limparlle a coroa de Albión e colocarlla na cabeza baixo a árbore.
Os meus fillos búrlanse de min cando me escoitan falar inglés. Observan que son capaz de elaborar frases complexas, pero que me perdo nas sinxelas. Saio da cociña. "O noso pai pode ser pedante en varias linguas", comentan.
