Opinión

Como facer pan

Comentaron as negociacións dos proxenitores novos cos cativos, conversas que equiparan un adulto de 40 anos e un neno de 7. Con perplexidade e ironía. Os meus compañeiros expoñían o exemplo dos seus pais. A rixidez do "si ou si". A obediencia opaca.

Eu, de neno, era un soñador engreído. Podía verme no horizonte como un rei exiliado, un prodixio indescifrable ou un cabaleiro mutilado. O meu pai, Paco, mirábame en silencio esperando a que a miña ambición de ser autor duns evanxeos sagrados acalmase.

A miña nai non descansaba do seu papel nin un segundo. Mesmo de madrugada aínda estaba labrándoche un futuro previsible en pedra. Paco marchaba ao fondo da sala para protexernos sen que o notásemos. Unha vez explicoume que o único remedio para o acné e a egolatría era o sabio e lento avance dos reloxos. Despois, cando fun pai, fíxome ver que a educación dun fillo é como facer pan: "Podes amasalo con todo o coidado, pero, cando está no forno, tes que limitarte a mirar. Se metes a man, quéimaste".

Daquela, opinei en inglés que debes explicar aos teus fillos os motivos para reñerlles. Debes sentalos no sofá granate e argumentar as túas decisións. Se logras que comprendan os teus motivos, non volverán cometer o erro. Os meus fillos (19 e 14) son produto diso, de que o seu pai nunca tivo a paciencia para razoar con eles, soamente para lanzarlles unha tormenta verbal que miraban perplexos dende o sofá granate. Por detrás, a nai facíalles un xesto de amasar coas mans. Acabaron sabendo que a miña ira é de microondas, instantánea e breve. Tiveron unha nai que sentaba con eles e expoñía os motivos, uns motivos que eu elaborara.

Comentarios