FUN DAR unha charla a un instituto da Rúa, en Ourense. Petín parece o apelido da Rúa. Sinto curiosidade. Desvíome no coche por Petín. Vexo o cartel anunciador de Petín na estrada. Suspiro. Deixo atrás o cartel de despedida de Petín. Tal vez fun demasiado rápido, contaxiado por Baltar ou por Jácome. Na Rúa tomo café en O Catro. Hai un corro de señoras de pelo loiro. Pásanse os móbiles. Falan de netos. É un certame de beleza. Se non lles parecen guapos, resaltan a pillería. Unha delas non foi avoa. Ten acento estremeño. Parece a máis xenerosa: "Rita, hace días que no me enseñas a tu Nuno".
Vou xantar ao Refuxio. Estiven hai tres anos. Boa cociña sobre un lago manso. Está pechado. O sol baixa pesado, a mala intención. Entro nun bar de obreiros. Promete "comida caseira". Sento entre homes morenos que visten roupa fluorescente. Limpan estradas. Bromean coa camareira. Ela logra a vitoria: leva tempo xogando a eses xeroglíficos. En Galicia falamos a berros, non sabemos conversar. A comida do bar alivia a fame, pero non chega a ilusionarme. Evito os bares que anuncian comida caseira. Comida caseira haina na casa. Un señor déixase gobernar. A súa camisa branca recende a domingo. A muller ten a metade de anos. Leva xoias dou-radas coma un escaparate. As persoas elegantes non se exhiben.
No medio da vila hai un cartel: Almendralejo, 625 quilómetros. No bar unha señora pregunta ao fillo se Almedralejo está cerca de Madrid. El explícalle que non, que está en Badaxoz, que o equipo competiu en Primeira. Non sei por que Almendralejo esperta ese interese nun lugar de Ourense. Cando remata a charla, a orientadora, Ángeles, cóntame que o Extremadura de Almendralejo fixo unha pretemporada na Rúa. Foi o principio dunha bonita amizade.
