Opinión

Comer á intemperie

O SOL É TRAIDOR. Coma os días libres. Eu ben os coñezo, pero a miña muller déixase persuadir pola luz e a caloriña.

Empeñouse en xantar nunha terraza. Triple erro: sol, ocio e  sitio público. Hai que comer fóra cando chove atlánticos, cando a xente camiña entre a néboa, frotándose para limpar o frío. Ninguén se vai parar darche conversa porque todos andan buscando un café e unha estufa.

Paramos no Bulló. A carta pide lonxitude, pero manexan ben o que ofrecen e son inusualmente amables. Como temía pasou por diante media escena artística lucense: Jorge Espiral, Ana Álvarez, Guerreiro, Refojo, Honorio e Brais, que vende cupóns en La Modernita. Son persoas sensatas que me dan unha conversa que me interesa. A muller reprochoume que convertise cada encontro nunha entrevista nun tempo que debería reservar ao sagrado sacramento matrimonial. Para que non restase peso aos meus amigos fun detallando o currículo de cada un, o seu nervio co pincel, a audacia na montaxe das exposicións, a ventas do cupón de La Paga en perxuicio de La Primitiva.

Durante ese tempo de conversa deime esquecido do desagradable que é comer ao aire libre, aturando o sol que descarga o seu calor na caluga, desputando as migas coas pombas e con todo o mundo preguntándoche polo teu ano de nacemento e pola marca da túa vacina como cando de nenos che preguntaban pola marca do coche do teu pai. Eu nunca puiden presumir porque o meu pai non  tiña interese nas revolucións nin nas luces antinéboa, nin sequera na cor da chapa. Acabaron por coñecelo nos concesionarios de toda Galicia porque levaba unha guitarra cando ía ver coches. O único que lle importaba eran o maleteiros para que lle entrase o instrumento co que animou tantas festas. Era profesor de Matemáticas.

Comentarios