RAFA ERA NOVO, vixilante de seguridade. Eu deixara de ser novo. Saía do traballo a medianoite. As xornadas eran longas. Rafa regalábame ilusionismo para alivialas. Os trucos eran sinxelos de executar, con poucos elementos; de ver un palmo diante das gafas. Unha madrugada estendeu a baralla de póquer coma un acordeón: "Pensa nunha carta. Non ma digas". Soltou un coche infantil de madeira clara e rodas vermellas sobre a estrada de naipes. Detívose na carta que eu elixira en silencio. Pasaron vinte anos. Rafa cambiou de emprego. Eu continúo. A pandemia reduciu a miña vida, deixouna pequena; pero os magos quedaron sen vida pública. Volven coller aire co Lugo Máxico. Sigo sen comprender a mecánica de que un coche de xoguete escolla unha carta que Rafa non podía coñecer.
Onte tomei un café con Rafa no Canela. É o Mago Rafa. Actúa en escenarios de todo o mundo nos que se fala en español. Fai trucos complexos con aparataxe sofisticada. Como Houdini. O mellor ilusionista da Historia cría no máis alá. Amaba á nai, máis despois de morrer. Emigraran de Budapest a Estados Unidos. Deulle alento.
Rafa contábame que unha vez volvía de actuar en Granada na caravana, El Baúl del Mago. Parárono os de Tráfico. Abriu a traseira da furgoneta. Tivo que explicarlles aos axentes o truco que facía coa camisa de forza, o truco que facía coa guillotina xacobina, o truco que facía cos sables.
Nunca lle pedín que me explicase un truco. Necesito crer nalgo metafísico, nalgo que rode sobre rodas vermellas. Houdini contratou unha medium para contar ao espírito da nai a fama que lograra no novo país. A medium deu conectado. "Estou orgullosa, meu neno". Houdini levantou a mesa con violencia, tirouna: "É unha farsa! A miña nai nunca aprendeu unha palabra de inglés!".
