Non quero que me pase como a Solón cando viaxou a Exipto, que era o que había que facer no século VI a.C. como agora hai que coller o Ave en Ourense. O filósofo grego chegou a Alexandría, probou máis viño do Delta do Nilo do que aconsella o decoro e lanzouse a presumir de que Zeus preñara 16 xeracións de mulleres de Atenas. O taberneiro, que perdera as contas dos faraóns que tivera Exipto, contestou: «Os gregos sempre seredes nenos de teta». O pasado é un cadáver exquisito, pero procuro coñecelo. Quedei con Gonzalo Roibás na Modernita para poñernos a pé de rúa de Ribadeo. Quen marchou, quen veu; quen quedou amarrado ás 16 cores da ría e quen preferiu subir ao Ave.
O noso veciño David Barbeiro emigrara de neno a Londres cos seus pais, republicanos perdidos. Gonzalo dime que morreu en outubro. «A súa casiña estaba na Illa dos Cans, entre as correntes mansas do Támesis. Vivía so, se podes chamar vivir so a vivir entre paxaros. Tiña centos deles no xardín traseiro». Alguén me contara, non foi Roibás, que cada mañá asomaba á porta da casa recoller a botella de leite e o Times. Saía espido pola parte nobre do corpo e gorgorexaba aos seus amigos emplumados. Gustáballe tanto o seu traballo que, cando se xubilou, volveu Ribadeo; pero non parou. «Aburriu de observar o voo anodino das garcetas e de contar zarapitos». Nada comparable a levar a contabilidade dos cisnes reais para Sabela II de Inglaterra. Empezaba a xornada coa chaqueta carmín e o sombreiro de capitán adornado cunha pluma de ganso. Remaba nunha lancha na busca das aves de mármore. «O peor son os machos. Non hai xeito de dar con eles. Niso son iguais as especies todas», seica valoraba.
