A CHUVIA encolle. Engurra a cidade, agacha as persoas. Esta semana vexo crentes que camiñan encollidos detrás de cristos e virxes, vestidos de loito. Eu son fervorosamente ateo. A miña opinión nese país de trascendencia e padecemento é estranxeira
Os piñeiros que se usaban nos anos corenta para facer chalanos eran curtados nos montes máis batidos de auga e vento. Son os máis pequenos, tamén os que teñen a madeira máis densa porque tardan máis en medrar. Detrás das confrarías lucenses hai unha crenza tan firme que manteñen o pulso desde hai oitenta anos. El Desenclavo y los Mayores Dolores é de 1942; a Cofradía Episcopal del Buen Jesús, de 1949. Tamén están de vello sociedades como a Filharmónica, o Círculo das Artes e o Club Fluvial.
Xoán Xesús Rozas, que daría organizado un comedor escolar con éxito, dime que "o asociacionismo en Lugo está morto". Ignoro se Lugo Patrimonio ou Cultura do País respiran. Pero naceu Lugo Sempre. Hai xa outros colectivos buscando carteira de clientes.
Baixo co carro da compra pola rúa ancha da avenida da Coruña. Crúzome a Anne Nikitik. Anne procede das illas Hébridas, onde ningún neno pode subir a unha árbore, non as hai, e onde o vento furioso chove en horizontal. Na paisaxe todo é océano e o avión mensual aterra nunha praia se hai marea baixa. Medrar nesas illas volve o carácter sólido coma o corazón dunha pega. Ao morrer o seu home, o artista Vázquez Cereijo, Anne quedara sen paredes que a protesexen do Nordés. Está recolocándose na vida. A fundación que lle vai dedicar a Coté pode iniciar a actividade tras o verán. O empuxe da viúva logrará que el sexa recordado. Non será outra folla arrancada no álbum de Lugo: Darío Xohán Cabana, Carlos Valcárcel, Paco Pestana. Non pido fundacións, pido homenaxes.
