A panadería de cabeceira que me adxudicou o Sergas estaba pechada onte. A miña panadeira sente respecto polos escritores, polo escritor que fun. Pepa festexaba a Francisco Fernández del Riego, heroe do proletariado intelectual. Houben de deambular na busca dun chusco de pan. Consoleime cun bolo insípido de franquicia. Atopei a Miguel Curiel, poeta de Castela con praza en propiedade destinado en Lugo. Os poetas e os xardineiros son as únicas persoas bonitas. Son desprendidas e embelecen o mundo. Curiel ten un poema no que dispón ser incinerado nunha pira de buxo do Courel e no que suplica que enterren o seu corazón, delicado, xunto a un pano de seda vermella e unhas follas escritas a man por Eduado Blanco Amor.
O asunto que quería traer a este afán columnístico de hoxe é que Lugo celebra a Feira do Libro, como vostedes non descoñecen. Non deixo de recibir whatsapps con emoticonas de corazóns. Mándanmos señores que me convidan a presentacións de novelas, poemarios e follas opinativas da súa autoría. Calo. Non podo ter por amigo unha persoa que confunde vida e biblioteca. Nada teñen que contarme eses mansos se os comparo cun falsificador de cadros, un expoliador de castros ou un pensionista que falsificou os papeis. A cultura é iso: trampa, impostura e finximento.
Fago unha excepción con Miguel Curiel. Convidoume á presentación dun poemario novo, pero nin o título me dixo. O acto consistirá en tomar viños no mesón La Mosquera, xunto a Jaro da Silva, Nieves Neira, Abraham Pérez e outras persoas honestas que antes viven e despois escriben poesía. Curiel fala alegre e en verso alexandrino entre amigos. Fala copiosamente, tanto que pide un viño fresco, esquece del, e acaba sendo un tinto de reserva á primeira hora do amencer.
