O INVERNO arrastra a cola nupcial para despedirse, pero aínda é longa. En marzo os ceos empezan a ser pósters caribeños nas axencias de viaxes. O frío conserva o negror. Saín comprar unha bombona de butano. Era venres pola tarde. A cidade estaba baleira, como se todo Lugo tivese marchado golpetear coxíns na casa da aldea —tal vez lavar as mantas do sofá para gardalas— enganado por este tempo con careta.
Pasei pola Praza de Abastos. Ante a porta central sentara Manel nunha cadeira branca. Parecía un faraón a camisa aberta. O seu peito estaba luminoso de sol. Remangara os pantalóns para baixar ao caneiro da Tolda. Os romanos construírono para coller anguías por sorpresa, nun asalto a man armada. Forneaban empanadas. Manel leva caixas aos praceiros nunha carretiña de color mandarina, trasnoitada de mañás de uso. Cando vou andar polo Miño, Manel sorpréndeme asubiando aos albatros. Son melodías das películas sobre pioneiros no Oeste.
Diante do convento das Agustinas, en Santo Domingo, atopo a Óscar Poy. Coñece o claustro porque a súa tía Natividad foi sor. Hai tardes nas que busco fotografías dese recinto escondido e sagrado en internet. Soño con tomar o sol entre os cipreses. Charlaría con Manel sobre as anguías, a praza e os albatros. Os dous sentados en cadeiras brancas, nestes días azuis, ao amor do astro infantil. Lembro de Spinoza, o filósofo xudeo do século XVIII. Foi expulsado da súa comunidade por afimar que Deus era a Natureza. Cada mañá, vexo monxas en Santo Domingo traendo pan e mazás do Paraíso nun carro azulón. Moitas parecen suramericanas. Levan dous pares de guantes para a xeada. Proceden do continente no que católicos e evanxélicos libran a última batalla da fé. Deus, confuso, non recoñece o seu bando.
