SE VIAXO AO estranxeiro busco unha emisora de música clásica. Non porque me axude a concentrarme no tráfico. Son un condutor torpe e molesto para os outros. Sintonizo Radio Classique porque poñen música clásica. Os músicos de antes non tiñan asuntos relevantes que contarche. Namoraban, forneaban croissants, tiñan fillos e probaban o viño novo; pero todo iso era cotián e eles facían música. Nada máis. En Radio Classique falan brevemente, para presentar as obras. Soa unha sinfonía durante dúas horas. Paréceme que comprendo todo o que escoito.
Barlest non pasa das vinte casas. Un vello paseante bérrame unha advertencia sobre unhas vacas cando entro na estreitez dunha rúa. Movo a cabeza para asentir porque non lle entendo. Aínda hai neve na cara norte dos Pirineos. Cando volvo a vista á rúa atópome sumerxido nun océano de vacas marelas que meten os seus ollos nostálxicos contra o parabrisas. As vacas seguen unha lei universal pola que teñen preferencia en calquera cruce do planeta. Soa Rachmaninov na radio. Respiro e espero a que pasen as vacas rozando o coche cos bandullos peludos. Na casa recíbeme Isabelle. Fala francés demasiado rápido como para que eu poida reconstruír frases completas. Hai palabras que soan estritamente occitanas.
Bernardette xurou que vira unha virxe luminosa na cova de Lourdes, así que lle chantaron unha basílica enriba como cando lle dás unha altura á casa de pedra dos avós. Hai un home, fala en inglés, que vapea. Conta que deixar o tabaco foi o seu milagre. A vila son hoteis. Hai unha recepción chea de xente ao calor dun televisor xigante. Pasan dous españois. Como é sábado comentan algo da Champion. Un xogador de camiseta branca colle un balón da herba como se recolectase un melón. Outros países, outros intereses.
