Opinión

Auga de sal na pista de tenis

ALMORCEI uns ovos revoltos. Procedían de pitas de Antas de Ulla. Ao cascalos parecéronme dous soles paralelos, como acontece ás veces sobre esas curvas que traza o Miño na etapa de Lugo. Foi bater os ovos e descubrir aquelas cores laranxas que servían de fondo ás Costas do Parque nalgúns atardeceres. Aínda estaban limpas de garañóns e xulgados.

Hai noites, cando remato de traballar, en que achego ao parque de Rosalía. As luces de decoración do universo xa acesas. Ninguén patina na pista escura e húmida. Ese silencio dos patinadores cede o escenario para a música do Garañón. Un vendaval galante e poderoso corre entre as cadernas de balea que ten edificio a medio derruír. Fai soar deliciosas melodías de órgano. Bach, diría.

O Garañón foi o noso Titanic. Avanzaba colosal e solemne polo mar de xelo negro. Sabiamos que nada podería detelo, ata que un ha noite bateu contra un grande iceberg. O casco renxeu, un vapor violento escapou polas chemineas, as caldeiras apagáronse, as lámpadas acabaron escachadas no parquet. Logo vimos a pista de tenis inundada de auga salgada.

Daquela aprendemos unha lista cos nomes dunha chea de políticos, construtores e funcionarios locais. A prendemos outra lista co alfabeto de todos os delictos que contempla o Código Penal. Fomos unindo os puntos dunha cos doutra, coma nos exames escolares.

Os máis dos cidadáns sinalaban co dedo aos imputados ao cruzarse con eles na rúa; os menos, dubidaban das inocencias. Transcorridos uns anos afixémonos a miralos agarrándose aos botes salvavidas e suplicando sen atopar un eco en todo o Atlántico. Pasado o tempo eles e nós afixémonos a ese asunto que estaba morto e que non morría. Ata que o mércores emerxeu a cara sucia do iceberg.

Comentarios