ALMORCEI uns ovos revoltos. Procedían de pitas de Antas de Ulla. Ao cascalos parecéronme dous soles paralelos, como acontece ás veces sobre esas curvas que traza o Miño na etapa de Lugo. Foi bater os ovos e descubrir aquelas cores laranxas que servían de fondo ás Costas do Parque nalgúns atardeceres. Aínda estaban limpas de garañóns e xulgados.
Hai noites, cando remato de traballar, en que achego ao parque de Rosalía. As luces de decoración do universo xa acesas. Ninguén patina na pista escura e húmida. Ese silencio dos patinadores cede o escenario para a música do Garañón. Un vendaval galante e poderoso corre entre as cadernas de balea que ten edificio a medio derruír. Fai soar deliciosas melodías de órgano. Bach, diría.
O Garañón foi o noso Titanic. Avanzaba colosal e solemne polo mar de xelo negro. Sabiamos que nada podería detelo, ata que un ha noite bateu contra un grande iceberg. O casco renxeu, un vapor violento escapou polas chemineas, as caldeiras apagáronse, as lámpadas acabaron escachadas no parquet. Logo vimos a pista de tenis inundada de auga salgada.
Daquela aprendemos unha lista cos nomes dunha chea de políticos, construtores e funcionarios locais. A prendemos outra lista co alfabeto de todos os delictos que contempla o Código Penal. Fomos unindo os puntos dunha cos doutra, coma nos exames escolares.
Os máis dos cidadáns sinalaban co dedo aos imputados ao cruzarse con eles na rúa; os menos, dubidaban das inocencias. Transcorridos uns anos afixémonos a miralos agarrándose aos botes salvavidas e suplicando sen atopar un eco en todo o Atlántico. Pasado o tempo eles e nós afixémonos a ese asunto que estaba morto e que non morría. Ata que o mércores emerxeu a cara sucia do iceberg.