VIVO ENCERRADO estes días de aire quieto coma un chicle e de sombras que valen máis que un chalet. Saio da casa cando o día cae no pozo negro. Catalina de Erauso, a Monxa Alférez, fuxía do seu convento donostiarra logo de sentir os primeiros ronquidos da superiora, de alcume Sor Acordeón. Con trece anos, baixaba ao porto xogar ás cartas, beber a morro e poñer marcos aos mariños. Gustaríame imitala, pero non teño naipes, nin tinto, nin chalano. Paseo.
Veño de cruzarme en San Marcos cun cargo popular. Os meus amigos do PP levan semanas preguntándome por Elena Candia coma candidata. Dubido se lles foi concedida a Revelación ou pensan que eu recibín no monte Segade as Táboas de Moisés co listado da súa candidatura.
Falei unha vez con Candia. Estabamos agardando por un representante vagaroso da Xunta. Ela non paraba de moverse nin de morderse a lingua. Pareceume que valora a seriedade como manifestación da lealdade, que sabe corresponder ao fiel. Tamén que é valente. Non sempre é bo. A política é unha arte da puntualidade, de estar nas coordenadas exactas a tempo. O arroxo empuxa á precipitación. Sería un erro encabezar a lista. Se o PP gaña en Lugo con ela de segunda ten as portas de San Marcos abertas; se non chega na suma os derrotados sinalarán o seu estandarte. Olga Louzao non vai ceder tanto terreo. Intúo que Lara Méndez aguanta. Rubén pode lograr un seudomilagre de pans e peixes cos case cinco mil votos lugonovos á deriva.
O meu encontro con Elena Candia sucedeu onda o pozo do Museo Provincial. Se botas unha moeda podes pedir tres desexos: ser alcaldesa de Mondoñedo, presidenta da Deputación e rexedora de Lugo. Cumpríronselle dous, pero non lembro se deixou caer un euro.
Volvo á casa de Bernarda Alba.
