CORRÍA cara á misa grande de San Froilán, pero atopei a Manuel Curiel na Praza Maior. Os médicos mándanlle quitarse das películas, porque dez horas diarias desgastan a retina. Montou unha sala de cine no garaxe de Ares. Puxo butacas granates, un proxectista que fuma en pipa e unha rapaza con medias de cristal na billeteira. O xuíz preguntoulle a Flaubert quen era o modelo de Madame Bovary. Quería condeala polo adulterio. "Madame Bovary son eu, señoría". Manuel Curiel é o cine.
Aparecen os Pelúdez. Facemos a foto de familia. Temos parentesco; cando menos Curiel, que é da Fonsagrada. Manuel colle o móbil. Manda a fotografía á irmá e a outros emigrantes da vila en Barcelona. Volve queixarse do vicio cinematogrático; que non asfixia como o tabaco, pero cega. Deixouno varias veces cun vapeador de filmes. Non lle prestan.
Marcho tarde á catedral. As portas están pechadas. José Reigosa, o fotógrafo que tivo un banco de crédito e caución, bromea: "Non che deixan pasar porque tes cara de anxo ateo". Ao remate da misa expoñen o brazo prateado de San Froilán.
Luis Varela, coengo prefecto de música, lamenta os poucos rapaces do seminario. As distraccións do mundo, o demo e a carne —cito a Baltasar Gracián— son innumerables coma os séculos que cumpriu o Inferno. Cóntame o amigo sacerdote que se criou en Bispo Aguirre. Colleu o pixama e o cepillo de dentes, e marchou interno ao Seminario, "a cen metros". "Eramos vinteepico e nos divertíamos moito". Daquela soamente tiñan o cinema, con Ava Gardner coma mazá de Eva e con James Stewart coma San Miguel. Agora os rapaces non queren ser anxos pola vida consagrada, prefiren escalar polos muros exteriores da catedral. A vida pisou o acelerador.
