PEPA compuxo cara de desculpa cando lle pedín tres boliños de pan. Tiña todos reservados. Eu experimentei as "emocións tristes" que enumeraba o filósofo Spinoza: "Rabia, odio, medo e vinganza"
Son o concelleiro de Mercados e Abastos na miña casa. As instrucións da muller eran precisas: tres bolos de Pepa e tres hamburguesas de Ángel. Cando saín pola porta asomara. "E non aparezas á hora de xantar, que o radio de acción para a compra é pequeno! Está todo en Recatelo". Non podía volver sen boliños. Preguntei noutra panadería dos Manso, en Bispo Aguirre. Quedábanlle tres. Ao pasar cara á carnicería de Ángel vin a Coté. Estaba secando un vaso de viño branco á sombra do bar de Rubén. Coté é delgado coma o cristo crucificado da catedral. A cazadora de coiro negro non parecía lavarlle o frío dos ósos. Un gorro gris cubríalle a cabeza. Do vaqueiro colgábanlle a cadea das chaves e a cadea do can, un cadelo da raza café con leite. Coté leva oito aneis azuis, un por cada gran río de Galicia. Tanto versionea a Miles Davis como interpreta sen vibrato a Bisbal. Pregúntome canta xente pode ter namorado coa súa hora das lentas.
O meu corazón quedou atado a unhas cantas rapazas nesa hora de bailar agarrado que nos consagraba o mestre Barrera na discoteca Rosalar. O malo é que remataba no momento en que empezabas a susurrar poemas de Aleixandre á rapaza. "Mis oídos escuchan al único amor que no muere". Ela miraba o reloxo. "Sinto. É a hora da Cincenta". Daquela partía o autobús que facía ruta para devolver todas aquelas princesas aos seus pazos na contorna de Ribadeo.
A orquestra na que traballa Carlos está parada. Ao despedirnos, agarroume polo brazo e díxome: "A maior crueldade que se pode cometer conta un home é cegarlle as expectativas".
