Opinión

Ana Patricia felicítame o aniversario

FUN AO CAIXEIRO. Cando vou andar pola noite levo vinte euros no peto por se algún rapaz precisa deles e mo explica cunha navalla de sete estalos. Nunca me atracaron en Lugo. Unha vez entregeui todo o que tiña no peto a un mozo en Oviedo. O asaltante vestía bigotiño dos anos 90. Deille as trinta moedas de Xudas. A folla estaba tan afiada e bonita que namorei daquela lúa. Reciteille: "En la mitad del barranco/ las navajas de Albacete,/ bellas de sangre contraria,/ relucen como los peces". Confesoume que Lorca o poñía melancólico. Devolveume os cartos.

O domingo cumprín anos. 57 anos. Seino porque fun ao caixeiro quitar os vinte euros pasada a medianoite. Saltoume aos ollos unha torta de aniversario rosa e morada coroada de velas ardendo. A ver, eu agradézolle á señora Botín que se acorde do meu catorce de agosto; pero faiseme inquietante que a miña banqueira santanderina teña ese ollo para calcularme a idade. Dígocho como o sinto, Ana Patricia. Aquel madrugada de 1965 a miña nai chamara á policía porque estaban roubando nunha furgoneta. Non foron porque chovía gris sobre Bilbao. Temían unha chamada falsa de Eta.

A convicción de que cumpría anos o domingo viuse reforzada cando abrín a páxina de Facebook. Asaltáronme ducias de parabéns, mesmo de algúns coñecidos. Agradezo que persoas coas que nunca falei que se alegren de que nacese. Tamén lle pasa a C. Tangana, pero en maior medida. A maiores atopei mensaxes privadas de persoas que non idenfitico. Gustaríame responderlles coa elegancia do meu tío Juan. Vivía de hotel, no Méndez Núñez. Cada día deixaba unha propina ao persoal. Saíndo unha mañá chegou á recepción. Pediu 1.000 pesetas ao conserxe. "Por suposto, señor". O meu tío devolveullos. "Son para vostede, quedara sen cartos".

Comentarios