O SÁBADO fomos á casa dos meus sogros na Coruña. Todos levamos a morte dentro, a certa idade empeza a asomar.
Hai quen se mira no espello e bota contas dos días que lle quedan. Outros saben que o ruído da despedida está aí, pero acaban por asumilo e ignoralo, como fan os veciños de Alvedro co estrondo dos avións. O meu pai decidiu que era inmortal. Gozou da vida ata estar cerca de selo. Unha mañá solleira de xaneiro faleceu no hospital de Burela sen cruzar palabra coa Parca. Nin sequera cedeu na dignidade para despedirse porque pensaba que aquel proceso biolóxico de desaparecer era un debate entre o seu corpo e a natureza no que el non debía intervir.
Cando un avanza na vida ata a última volta do camiño pode volverse temeroso e sumar cada día as moedas que ameorea, ou pode entregar aos demais o que ten. Os meus sogros optan por unha xenerosidade descomunal. Cada vez que visitamos a súa casa regálanos un xantar especializado en cada quen de nós. Antes de marchar empaquetan ducias de bos alimentos para traermos a Lugo. O sábado meteron nas bolsas da intendencia un bote de plástico con ourego procedente de Chile e outro de pirixel de Romanía. A miña sogra contoumo con perplexidade. Ela é dunha vila ao norte de Cáceres na que o ourego e o pirixel se collen aínda a pé de porta, no xardín da casa, para ser botados na pota.
O médico Paracelso (1493-1541) buscou a inmortalidade a través de experimentos de alquimia con ingredentes secretos. Hoxe sabemos que eses ingredentes eran sinxelamente sal, xofre e mercurio. A alquimia moderna é unha maxia de distancias. A horta da casa vén en botes dende milleiros de quilómetros nunha viaxe que está entre o misterio e o absurdo.
