Baixo as escaleiras do meu edificio. Crúzome cun cheiro a tabaco que me sube polo nariz. Ás veces é peor. Ás veces alguén se permite seguir fumando dentro do ascensor. Nunca fumei. Estou libre de sentir a ira dos fumadores arrepentidos, pero podería declarar na praza de Avilés nun xuízo contra os cigarros.
Na terraza do Don León que está fronte ao Feminino varios grupos de rapazas almorzan en distintas mesas. A maioría estrea pantalón curto. Teñen os brazos morenos e as pernas pálidas. Visten de negro berlinés. Se andasen en bicicleta podería imaxinar que estamos nalgún dos bares vexetarianos do Kreuzberg. Lugo foi fundado como monte defensivo, non sobre unha chaira de pescadores fluviais e de fuxidos de arrebatos relixiosos. O carril bici funciona en Berlín. Unhas rapazas de Don León aproveitan o recreo para almorzar un bol de cogombro, plátano e tomate. E un café branco.
Alguén me chama desde o interior dun BMW azul. Adolfo compra coches deportivos, pero xa non se peitea a barba, que leva revolta cun mar axitado. Pablo Neruda dedicaba cada poemario a un novo amor para despedirse da muller coa que estaba.
Adolfo destrozou ducias de relacións. Abstívose de ter fillos. "Evito amargarlles a vida", díxome unha vez. Pode ser tan egoísta coma xeneroso. Leva unha camiseta de pádel cunha bandeira española difuminada no centro do peito. Por baixo da manga dereita asoma unha tea branca coma un encaixe de Camariñas. "É un reservorio, Jaure. Estou penado".
Os nenos de Albeiros empezaron a ir ao colexio en grupo, atendidos por un monitor. Hai moitos anos que os escolares de Xenebra se acompañan uns a outros polas mañás. Hai un Lugo que morre na escaleira da miña casa. Hai un Lugo que nace nas terrazas.
