Aínda me apañou ducia e media de ovos. Como estaba no Mercado aproveitei para tomar un café en La Modernita. Os churros perderan o vigor porque era case mediodía. Eva púxome lacón como tapa.
Un home empezou a falarme desde outra mesa. Sesenta anos, corpo delgado, roupa vaqueira. Os ollos eran do azul que se lles pon aos anxos cando se bañan nas piscinas do Fluvial. El falaba, pero eu non comprendía. Fixen como cando me falan rápido en inglés: sorrir mentres intento descifrar o código. O home seguía falando como se nada. Outro señor, ancho e de pelo serio coma o betún, contestou por tras de min. Parei de sorrir porque estarían preguntándose quen era o parvo de gafas.
O anxo con trienios de antiguedade preguntou se eu era Egibar. Como estou afeito a que me chamen Igartiburu ou Itgurgaiz volvín sorrir. Parei de seguido por se estaba sendo maleducado. Quique Bordell chamábame Elgorriaga, «coma o chocolate». Nunca se acordaba. Agora fálame de Jaureguizar. Deixei de visitalo.
O caso é que o home con ollos de Círculo Polar Ártico dirixíase a min. Comentoume un artigo que lle gustara. O meu sogro lanzárame un piropo pola mañá. "Escribes como Joyce". "Grazas, Bricio. Xa me gustaría". "Nada que agradecer. Se digo que escribes como Joyce é porque non se che entende".
O home que me chamara Egibar era Miguel Ángel Mouriño, que representou a Dyango e a moitos outros. Quería ensinarme a súa vida de mánager, pero lle roubaran o móbil o sábado en Clérigos. "En Movistar dixéronme que está todo nunha nube", explicoume coa piscina dos ollos chea de melancolía.
