A pandemia restoulle presenza. Adelgazar, por levemente que se faga, é malo. O dono dun café debe facerse notar cando pasea entre as mesas. As tardes no Cantón eran anchas cando o meu fillo era un cativo. Sei pouco de futbol, aínda que paseo por Saint Germain cando visito a París. A Antón chegoulle a oportunidade de tomalo en serio. Preferiu divertirse.
O vento tolo que sube das Cuatro Calles trae a voz dun músico de rúa. Viste un chándal azul de Puma e peitea gomina. Canta "que viva el vino y las mujeres". Pedira un Antonio Montero. Gústame bebelo comendo mazás. O contraste é delicioso. Nemesio dime: "Non dou disimulado o que me gusta comer". Eu tampouco, Nemesio. Houbo catro vides por tras da casa, entre os morangos e o pirixel. O meu pai chamaba vivir a experimentar. A nosa terra era áceda de máis. Podería revolucionar os viños galegos, pero quería xogar.
O enólogo que o asesoraba marchou. Penso que a Dinamarca, a un hotel ou algo así. Os clientes do seu pub aguantábanlle escoitar be bop e hard bop, algunhas pezas do primeiro Charlie Parker, mentres tomaban unha taza de branco revolto. Voaron cando empezou a ambientar o local co free jazz de Miles Davis. Raúl esperouno ata o peche. Non había móbiles. Poñía conferencias co Castel Gandolfo dende o teléfono fixo do club. O papa Pablo VI aburría despois de cear desde que se lle acabara o Concilio Vaticano II. Ao deitarse sentíase escrutado por Deus; angustiado, solitario. A tolemia en Ribadeo é suave, benigna e fantasiosa. Hai un día en que o Papa non se che pon ao teléfono, un día en que a radio da cabeza queda en silencio. Ese día estás morto.
