A VIDA SOCIAL nun hospital empeza cedo. Aínda non asomou o sol pola Fonsagrada e xa tes enfermeiras ao pé da cama coma unha aparición mariana, luminosas e brancas.
Chegan cargadas de enerxía fotovoltaica. Métenche agullas grandes e agullas ínfimas para comprobar cousas que ti non sabías que tiñas.
O azucre, de toda a vida, foi unha area branca que viña nun sobre con frases de Napoleón e Hemingway. Pois non. A sanitaria dáche a picada no dedo e canta a cifra do teu azucre. Imaxino sobres de azucre repartidos polo pixama do Sergas, como cando eras neno e o roubabas nas cafeterías ás amigas maternas. Agora dinche "107 de azucre" e imaxinas que un policía parou o teu coche. "107 gramos, entra na cantidade legal de autoconsumo".
A vida social nun hospital é de monarca emérito: estás exiliado nun sitio no que non queres estar, tratado a corpo de rei e sen saber cando poderás volver á casa. A ver, tiven un compañeiro de habitación, Isidro, que non vendía armas como os amigos de Dubai. Ata onde eu sei, claro; que non lle mirei debaixo da cama.
O hospital de Lugo está no estranxeiro. A paisaxe parece as chairas das Landas galas. Houbo un día en que nos levaron de visita guiada á Sala de Pacientes, un espazo con sillóns, unha cheminea de atrezzo con troncos de verdade e un parchís. Había unha señora de bata cunha mancha vermella na cara que me convidou a xogar. Saltoume unha mensaxe de R explicándome cómo debía conectar o móbil á rede de Francia.
Saíume falar en francés coa señora. Ela contestou cunhas frases sen final que non comprendín. Para non recoñecerllo volvín ao galego. "Señora, o seu acento é do norte; case alemán. Eu falo francés do sur. Usemos unha lingua que entendamos os dous".
