Opinión

A casa de Pablo

O sol do inverno desmentiuse. Boutouse a quentar con ganas de rebentar o aire. Saín camiñar. Lugo é unha cidade entreverada de campo, pero andei tanto que logo me vin fóra: vacas, mazairas en esquelete invernal e pardais cantando a un amor que nunca comprenderán. Pasear polo campo provócame morriña da casa na que me criei. Nunca poderei volver a ela porque xa non existe. No solar construíron unha residencia de anciáns . É verde. Ten un areeiro para xogar á petanca.

A andaina, máis de catorce quilómetros, cansoume o corazón. O doutor Jiménez tenme prohibida a nostalxia porque me afecta á tensión, pero non llo vou contar. A miña infancia sente agora o ruído unhas bólas metálicas chocando uns metros por riba da súa tumba e non entende. Non ten sentido tratar de comprender, como non ten sentido que os paxaros traten de comprender o amor. Os expertos en Física poden explicar a nostalxia, pero non o namoramento. A marea sube con forza cando outra persoa tira por nós. Estrear casa é parecido.

Gonzalo estaba namorado da súa muller. Era novos. Foron comprar unha casa grande, con horta e escalinata ao xardín. Cando a visitaban, Gonzalo mirou nun aparador unha foto dunha nena loira, de cara suave e ben intencionada. Sentiu ser un médico tristísimo porque lle morrera a filla. Gonzalo e a muller saíron correndo da casa. Confirmáronlles a traxedia na inmobiliaria. O médico quería vender porque non lle cabía a dor no peito.

Non entendo que se venda a casa na que un foi nomeado presidente do seu partido, deseñou a estratexia no Congreso ou celebrou épicas electorais no balcón. Para que a poñas á venda ten que acontecer unha desgraza que che pare á circulación do sangue. Dubido de que sexa o caso de Pablo.

Comentarios