O pasado venres conducín cego entre as rúas de pedra de Cea. Levaba os ollos pechados a todas panadarías que había ao amor de cada casa por respecto fiel aos meus panadeiros de Antas de Ulla. Quería visitar Oseira -o mosteiro de-. A estrada estaba verde fresco e o monte, negro renegrido. Chovía a todo chover, chovía sobre mollado. Por todo o camiño brotaban mananciais e fervenzas onde nunca acordan os vellos desas terras que houbera un rastro de auga. Cando cheguei a Oseira -o mosteiro de-, era mediodía e todo parecía abandonado como se o cruzara a epidemia criminal do nome da rosa. O conxunto de edificios estaban inmensos e mollados. Pensei no valor que lles concedía ás crenzas para colocar durante décadas -talvez, séculos- eses milleiros de pedras unhas sobre outras, outras sobre as primeiras. Imaxinei os monxes sinalando aos obreiros como e onde quería Deus que situasen cada perpiaño. Os freires facían abonda unha oración para albiscar as mans invisibles e os planos rotundos da divinidade.
