Non me gusta o fútbol, gustánme as anomalías. Estiven vendo os cinco últimos minutos do partido entre o Real Madrid e o Alcoyano por ver se a normalidade toleaba. Quen melllor se move nun lameiro é o responsable de cambiar as tuberías. A noite presentárase estrelecida. Alcoi está alto, a 562 metros sobre o Mediterráneo. Os astros foron caendo ao fondo do estadio, no mar entre Calpe e Benidorm.
O aire de La Modernita estaba onte violáceo, dun loito improvisado. As señoras da contorna trouxeran ao Mercado repolos louzáns e chícharos amorosos; os queixos máis tenros; pero uns clientes non acougaban e outros respectaban a viuvedade. Todo se presentaba marrón como a terra das patacas. Nunca entendín a entrega devocional a un equipo de fútbol, menos se representa unha cidade na que se cadra nin paseaches nin cociñaches unha torrtilla francesa, un lugar onde nunca alentaches unha esperanza. As lágrimas eran secas e negras. Debemos respectar a dor allea aínda sen comprendela.
Uns miraban o xornal, outros as uñas. Como ninguén me daba fala estiven pensando en José Juan, o porteiro do Alcoi. Xogou no Lugo. Lembro os compañeiros de redacción suxeitando os seus corazóns dentro do peito cando José Juan aburría da portería e marchaba coñecer o estadio coa pelota entre as pernas. Regateaba, amagaba e nunca perdía o balón. Onte, saboreando churros maís amargos que o café, Dani comentou que José Juan fora o mellor no waterloo de Alcoi aos seus 41 anos. Daquela, pregunteime a que se dedicará dentro dous ou tres anos, se non quedará enterrado coma un obús ferruxento.
