Cada amor é eterno. Todos se emprenden para sempre e despois duran o que se pode. O meu amigo Juan Estévez comprou dúas latas de piña cando empezou unha relación cunha rapaza que lle gustaba desaforadamente. Cristina marcaba un rumbo e non se desviaba. Na primeira semana calculou o número de fillos que había de ter con Juan dende que cumprise 25 anos; tamén os nomes e o signo zodiacal. Na primeira noite da eternidade el ergueuse da cama na madrugada, tropezou co gato dela e baixou ao 24 horas da rúa San Roque para comprar dúas latas de piña. Almorzaron unha nese amencer e decidiron reservar outra para o terceiro aniversario, que chegaría en 2016. Juan lanzouse polo tobogán da vida. Cristina acabou esgotada de amalo. No día da rutura pasaran tres anos dende o 11 de xaneiro de 2013. Quedei sen noticias do meu amigo. Dáme reparo buscalo en Facebook. Teño un bo recordo. Nunca aprendeu a sentar e a cruzar os brazos. Houbo outras cristinas. Dende a frustración da primeira, cando prende nun amor, vai polos supermercados buscando latas de piña. Compra dúas coa data de caducidade lonxana, abre unha coa nova moza e garda outra no nome dese amor de estrea.
Hai tempo que sigo nas redes sociais a J., un rapaz de Lugo que se lanza por calquera tobogán que lle poñan diante. Improvisa, actúa sen meditar; lémbrame ao meu Juan. Durante anos fun observado como ía tuneando o seu corpo a base de tatuaxes. Interésame coñecer o código de por que e para que os pon. Nunca aclara o significados desas marcas azuis. Andou no cárcere, dun para outro, como outros da súa idade fan un erasmus. Agora que namorou, empezou a borrar tatuaxes. Quizáis intúe que todas as latas caducan. Juan era a improvisación, o caos, o fogonazo.
