Opinión

Plantas de interior

ANDO POLA casa coa cabeza recta e a mirada ríxida. Como hai xente que dialoga coas plantas, temo que o ficus me conteste. Nis as miro.

Hai donos de cans que lles poñen música de Luis Pastor e esperan que canten os estribillos. Pastor é un cantautor, amigo de Aute e cuñado de Pedro Guerra. Sara era un bebé, colleu un dedo do avó. O meu sogro pensaba que a neta era superdotada.

A miña muller fala con seguridade dunha cláusula matrimonial que establece que eu me ocupo das plantas. Casei cando o Diluvio Universal caeu sobre un xulgado de Mondoñedo. A auga lavou toda memoria. A ver se Mondoñedo non era o mellor lugar para casar. Pensen en Cunqueiro. Manolo Montero conservaba o arco de madeira baixo o que consagraran Álvaro e Elvira. Lembren o que lle aturou ela ao vello fanfarrón.

O sábado tocábame revisar o invernadoiro que temos no piso, pero tiven excusa. Sara pedírame que a levase ao Festival da Bocanoite, nas Pontes. Sempre atopo excusa. A miña muller disimula, suspira e rega as plantas. 

Tocaban catro grupos ao aire libre. O sol abrandaba o asfalto do recinto. Logrei sentarme de xeito que a cheminea da térmica me fixese sombra. Saíu a escena un rapaz cun poncho suramericano. Non era o exiliado dunha guerrilla dos anos 70. Era Pedro Pastor, fillo de Luis Pastor. Ten pedantería xenética, pero sabe bailar.

Na cadeira da esquerda sentou Valentín Formoso. Botei o concerto mirando para Formoso como se fose unha planta: disimulando. Quería deducir se se lle estaba poñendo cara de candidato socialista á Xunta. O venres tomei os viños con Besteiro. Tratei de emborrachalo para que me confesase se vai seguir sendo unha planta de interior, pero tomou augas con devoción de bispo. O sol de Gonzalo Caballero está agostando.

Comentarios