Opinión

O último cinéfilo

Síntome cada vez máis cerca da prensa en papel. Non por nostalxia, senón porque cada vez vexo peor cos lentes. Debo quitalos e agacharme sobre o xornal como se houbese de protexelo contra un ataque dixital

Sigo preferindo o papel porque me dá unha visión de conxunto das noticias e as opinións. Unhas están relacionadas con outras, nun relato continuo de 80 páxinas. Os domingos cóntolle á muller que vou tomar uns vermuts cos amigotes para poder enclaustrarme en solitario no Café del Centro cun feixe de periódicos. Estaba onte lendo a columna de Marcos Rodríguez na despedida deste xornal, cando me vin asaltado por unha conversa estranxeira. Marisa, sentada nunha mesa máis aló, sorríame porque un amigo común viña de informala de que eu traballo en El Progreso, como o seu fillo Marcos. Prendimos a falar sobre a muller de Xove que enterraran e que apareceu viva aos dez días. Comentamos o drama da familia da enterrada sen eco, baixo unha identidade errada. O derradeiro acto da vida, o máis importante do que somos conscientes, executado de xeito clandestino. Un terror.

Marcos escribía onte sobre as  chamadas que facían os lectores ao xornal antes de internet para facer consultas. Durante 80 días consecutivos houbo un señor que telefonou ao xornal para contarme que vira unha película e preguntarme se o protagonista seguía vivo. Ao primeiro era amable con el, buscaba o dato e contestáballe. No día 72ª cansei e empecei a dicirlle que o actor ou a actriz do día faleceran. O consultante decatouse da miña burla e desapareceu. Pasadas dúas semanas comecei a botalo de menos. Un día un fillo seu chamou ao xornal para agradecerme o cariñoso que fora co seu pai. «Foi cinéfilo ata o día do seu pasamento», aseguroume.