Opinión

O décimo bertorello

BERTORELLO. Nunca sentira a palabra, nunca soubera do pescado. Pensaba que a bertorella era hermafrodita, que cada exemplar se reproducía amándose a si mesmo cunha paixón egoísta. Onte quedei pasmando diante da peixería de Isabel. Moitas veces pérdome contemplando os mostradores onde se expón o peixe, os acuarios sen auga que nos brindan un espectáculo sobre xeo. O meu pescado favorito de mirar é o bispo. Imaxínoo con mitra e báculo, soño con que leva un antiquísimo anel. Se se mete en auga de bautismo, esa xoia lava os pecados de toda unha estirpe. Isabel explicáballe a unha clienta que o bertorello "é máis feo, pero compénsao cunha carne máis saborosa". A señora comprou dez quilos para agasallar á familia.

Unha lotaría premiada pode facer brillar toda unha familia durante xeracións. Aínda non comprobei os décimos da lotaría. O día en que se sortea saio da casa numerosas veces. Soño con que ao volver atopo unha ducia de compañeiros preguntándome que vou facer con sete millóns de euros. Supoño que devolvelos porque esa avalancha de sorte acaba sepultando moitas vidas tranquilas. Como son consciente da trampa de felicidade que pode ser unha lotaría evito xogar máis do socialmente necesario. Hai un engranaxe no meu ánimo que fai multiplicar as posibilidades de que me toque a lotaría. Sei que é máis probable que atope un anel no estómago dun bispo comprado a Isabel que ter un premio da lotaría.

A pesares de que as oportunidades de ser rica son remotas, a xente compra lotaría. Este ano a terminación foi o 20, como se a xustiza poética fose compensar a todos os compradores.

De todos os xeitos, pasado o cabo de Fornos dos 50 anos de idade, poucas máis alegrías podes supoñer.

Comentarios