O MARTES regresei á casa cunha molladura e unha conclusión. Decidín que a Natureza non é sabia. Desperdiciei media mañá observando tres pombas e un pombo ao pé da fonte de San Vicente mentres chovía con densidade. Abrían as plumas baixo a chuviñada ao tempo que pegaban as ás aos pulmóns. As tres pombas camiñaban enlouquecidas buscando unha farmacia de garda inhóspita. O pombo estaba concentrado no seu destino, que era facer un ritual nun charco. Desafiar ao resfriado con esa insistencia non pode ser sabio. A conclusión que quitei é que a Natureza é un tanto parva. Se ten costumes e actuacións que nos parecen intelixentes é porque responden unha mecánica de ensaio/erro que leva millóns de anos engraxada. Se unha ave non pode voar, morre. Se é lóxico que os paxaros teñan plumas para que non lles afecten as chuvias nin o vento do norte, pois a Natureza vai dotándoos delas cunha partida orzamentaria quinquenal.
A política é unha mecánica na que todo parece unha ópera de catro cadelas, pero está movida por unha natureza que convirte os individuos en depredadores e presas nun xogo de alternancias. Aristóteles apuntaba que «os homes tratan de gobernar continuamente polas vantaxes que derivan dos cargos públicos». Ninguén aguanta en política máis que na vida pública porque a política non permite un remanente de prestixio. Hai que gañalo día a día. A vida política dura o mesmo que o baño dun pombo nun charco: depende do tempo que deas soportado á intemperie. Orozco e Besteiro foron absoltos pola Audiencia Provincial no asunto do Garañón. Orozco citaba onte a Aristóteles ao falar do home como animal político. Un pombo mollado e axelado pode abrir as plumas, pero non erguerá voo ata que pare de chover. Ás veces escampa cando xa é noite.
