O coro da catedral de Lugo está fácéndose migas como un periódico esquecido baixo a chuvia.
Os seres humanos logramos desenvolver unha civilización que domina as cousas grandes. Agora as pequenas mandan en nós. Os amigos, os familiares e as señoras devotas do meu edificio están recibindo unha mensaxe no móbil dun coñecido que lles pide que lle reenvíen un código que lles mandou por erro. Sirve para que alguén che manexe o teléfono pisando cos teus zapatos. Decide se vas xantar o domingo con mamá ou envía a túa opinión sobre o soldo de Messi ás señoras devotas do teu edificio. Ese becho non podes velo, como o coronavirus.
A carcoma está rillando o coro que tallou Francisco de Moure no século XVII. César Carnero, o coengo de fábrica, comentoume unha vez que nos vimos na galería de Jorge Espiral que había que desmontar o precioso estrado consagrado para revisalo peza a peza. Carnero pide unha posta en limpo polos catro séculos da obra, pero o problema é o habitual.
Se os youtubers coñecesen a comodidade e a solemnidade dos asentos dese coro que fixo Moure non fuxirían a Andorra por estradas públicas tras ser criados por unha sanidade pública e formados en institutos públicos. Hai cincuenta anos os rapaces emigraban a ese Liliput para buscar a vida cun traballo sen cualificación ou para escapar á morte por culpa dos seus soños políticos. Agora marchan porque a presión fiscal pesa toneladas nas súas cabezas e lles causa insomnio, aínda sendo das máis lixeiras de Europa. O coro de Moure cumpre 400 anos, pero ese becho pequeno e poderoso que é o diñeiro non deixa de ignoralo. Acabara morrendo, como todo o que paga a pena, pero polo menos será o bispo e non o cura quen fiscalice o pago que se abone polo seu funeral.
