Opinión

Unha cabalgada de aguacates

ESPERTEI ás catro da madrugada soñando que estaba nunha froitería chea de papaias, maracuiás e mangos. Nas tres horas seguintes durmía a pedazos cunha inquietude leve e acordaba cunha violencia febril.

Ás sete renunciei á tranquilidade escura. Era tempo de preparar O Herdeiro para que fose ao instituto. A muller confesárame un segredo recóndito: eu levaba tres semanas comprándolle aguacates no punto preciso de madurez. Desconcertóume. O malo de chegar ao cumio nunha actividade, mesmo nun acto instrascente como comprar froita, é que debes manterte. Eu prefería cando os compraba ela e eu durmía en paz.

Como nunca entendín o equilibrio de dureza do aguacate cando mo encarga chamo ao mellor experto de Lugo no asunto, José Luis Díaz, e pido que me acompañe. José Luis ten unha sensibilidade tactil formada como coorganizador do Festival de Jazz  e secretario da Sociedad Filarmónica. Tenme explicado que o coro dos escravos hebreos de Nabucco favorece que as plantas medren un 25% grazas ás vibracións e o arrolo. José Luis andaba ocupado.

Os celtas saían aos cruces de camiños cando enfermaban. Sentaba para agardar a que pasase un viaxeiro que soubese o remedio. Fun ao Café del Centro na busca dun asesor. Atopei a Óscar Poy, que se sabe a teoría do punto do augacate, pero ten as mans ensanchadas polo rugbi. Non me puiden fiar da sensibilidade nas puntas dos dedos. Apareceu Segismundo García, que sabe todo sobre facer rendible Sargadelos, pero nada de aguacates. Ao velo lembrei de José Trenor, veciño da outra beira da ría de Ribadeo. Desconfiei da bondade da música clásica para a froita. José Trenor poñía a Cabalgada das Walkirias aos cactus nuns altofalantes no seu patio de armas. Un día asumiu que lle medraban en execeso.

Comentarios