MÉXATE DIANTE de min, maricón! Quero ver como te mexas nos pantalóns diante do teu fillo!
Sen soltarme a man, meu pai mexouse por el ante a ollada daquela sombra mestura de saña e libido, avellentada por unha frondosa néboa.
—Canto levades nas cestas, porcos?— acosou a pantasma sen deixar de apuntar co revólver ao peito de meu pai mentres ca outra man viraba e viraba, visiblemente excitado, a pucha que lle cubría a cabeza.
—Pouca cousa, Don Antonio. Unha ducia de anguías levo eu; o pequeno unhas troitas. Non sei cantas. A noite non está para botar contas. Leve todo e déixenos marchar. É tarde e este condenado frío vainos xear os pulmóns— convidou meu pai depositando delicadamente as cestas aos pés do estraño.
—Coa mexada que botaches, xa levas as pernas quentes. E ti, rapaz, non queres mexar tamén?— suxeriu mentres se achegaba a nós para resolver eu ao fin, quen era o diaño xurdido daquela funesta noite.
—Non— escuseime, sen a penas mover a cabeza; notando como os mexos se me enroscaban nas pernas e me calaban os zocos.
O seu corpo seco, fraco, case pétreo arqueouse cara diante ata deixar á vista o que ata ese intre, a noite me negara. Os seus ollos, pequechos antes, rebeláronse agora en negras lúas cheas; a ollada crúa, espesa, viscosa coma o sangue callado dun porco da matanza. Achegou a súa boca á miña, co revólver rozando os xenitais de meu pai, e bicoume deixando na miña memoria un testamento húmido, precintando de súpeto a miña nenez, queimando con ímpetos de incendio de verán a miña inocencia, guindando a miña virxindade a un pozo preñado de limos que asfixiou para sempre o sentido do amor.
—Don Antonio, non meta ao cativo nas nosas liortas— musitou en súplica meu pai, con visible calma forzada e apertándome a man con tanta forza, que notei como me estalaban os ósos.
A gorxa daquel home exhalou un folgo a modo de gargallada de feira visible polo frío da madrugada e perceptible no cheiro noxento que invadiu por uns intres a beira do río.
A ansiada luz do día non chegaba e a miña fe de estar a soñar, fuxía como as anguías, que xa reptaban polo prado camiño da auga. Quen fora anguía… ansiei.
Abrigados os tres polas catedrais que semellaban os carballos e os penedos, o corrupto desexo daquel que meu pai chamara Don Antonio, mudaba en ira tras as miradas impuras daquela besta que se movía agora de xeito intuitivo e vivaz nunha delirante viaxe sen retorno cara a tolemia.
Un disparo. Despois outro. Logo, a nada.
Un insondable —ai!—, desamparou o corpo do meu pai. Na herba húmida, cuberto só, pola escuridade máis tenebrosa, tomei as súas mans gastadas e acariñei a miña cara con elas. Así, deitadiño, parecía un home máis. Non semellaba meu pai. Os seus músculos tremeron por última vez coma liño en día de vento. Por fin, o silencio, só roto polo balbordo da auga no muíño, coma oración que bendí o loito.
Un home libre batendo as ás. A dor calada desaparecera. Aqueles disparos roubáronme todo, ata o medo. A morte, ás veces, é luz sobre a vida. Triste paradoxo.
Desmaiei a cabeza sobre o seu peito desprendido da alma, rexo coma a terra na que habitara. Fiquei como fica un can co seu amo, agardando unha orde, un aloumiño…
O seu cabelo negro e sólido, tornou en tenue cinza, suave, manso. A súa mirada noutrora gozosa, transformada en poza de auga estancada e podre; o seu aroma a forno quente e fariña, usurpado por efluvio de sacristía.
Quen será o meu sol na primavera ditosa? Quen plantará loureiros mañá nas miñas vitorias? Quen me lembrará a súa voz naufragada no meu tempo que está por vir?
Biqueino na fronte cerosa, fundín os beizos na súa pel, aínda morna, e mimei o seu sorriso macilento.
Nese meu río, noutrora tapiz de prata, afogou a dignidade da raza humana. Na beira, entre náuseas, pregúntome se o meu destino é o mesmo que o dun home que desapareceu sen deixar máis rastro que o que habita na miña memoria.
Esmoreceu a noite e veu a luz do día, pero xamais amenceu.
