LEMBRO A tranquilidade coa que viamos un Atlético-Albacete calquera na época de Goyo Manzano. Chegabamos ao bar preparados para o desastre, maldiciamos a toda Colombia ao terceiro pase de Perea ao Manzanares e acababamos asumindo coa naturalidade do perdedor impenitente outra derrota infame.
A vida era marabillosa. Pero chegou o Cholo e de súpeto vímonos pelexando Ligas, ¡Champions!, xogándonos partidos a vida ou morte en novembro, indo ao Bernabéu coa obriga de gañar onde levabamos vinte anos facendo o ridículo. A paz converteuse en dor. E a angustia duraba toda a semana ante a perspectiva dun novo partido decisivo. Sufrir, sufrir, sufrir. E volver sufrir.
Por iso, por razóns médicas de tipo coronario, hai tempo que lle rezo a Xesús, alá onde queira que estea. Imaxínoo cabalgando a lombos de Imperioso por un inferno vermello e branco. E suplícolle, pola gloria de Marbella, que nos devolva a Manzano e a paz da mediocridade.
* Pídolle perdón a Perea. Este artigo podía falar de Pilipauskas, Venturín ou o do Pato Sosa. De Njegus ou Maguy. Verdadeiros paquetes. Se este artigo alude a Perea é precisamente polo cariño que o autor sente cara a el e pola súa coincidencia no tempo co mencionado Manzano. Perea é un dos nosos.
