Opinión

Lazos / A montaña

Daquela, setembro non era un mes; semellaba un tesouro. Xuntabámonos todos os curmáns na aldea, na casa da avoa. Á noitiña, carballeiras e soutos testemuñaban interminábeis partidas de cartas, onde maiores e cativos compartiamos a calor do verdadeiro fogar. Eran os tempos dos bocadillos de Nocilla, os xeonllos esfolados e os enfados que duran un suspiro. A tía Herminia e eu sempre xogabamos en parella. Cando unha boa baza nos quecía nas mans, eu rascaba a orella e ela tusía tres veces. Adorábaa… Era a excepción nun mundo cheo de regras, a chispa dunha bengala, un agasallo do destino. Co tempo, a avoa morreu e cadaquén colleu o seu rumbo. A min tocoume asentarme en Londres, onde atopei un traballo digno e un sucedáneo do fogar que coñecera na infancia. Pero Herminia enfermou. O alzhéimer rouboulle a nosa complicidade, as lembranzas, os nomes dos fillos… Desde o seu mundo de cristal saúdame, mais non me coñece. Debuxa sorrisos aos que lle falta un dente. Tanto lle ten. Abraza nubes e pasea sobre un pentagrama de soños por cumprir. Está loitando. Cando dorme, a fraga que inventou queda orfa, e cando canta, alborece, e as estrelas choran por terse que agochar. Non sabe de normas, non bota de menos convencionalismos absurdos que só nos escravizan, mais non é ela. Sento ao seu carón e saco unha baralla de cartas. Tía Herminia segue pendente do telexornal. Reparto e espero a que empece a partida, sen éxito. Fálolle das tortas de amora da avoa, das cóxegas antes de durmir. Algo dixen que chamou a súa atención. Rasco a orella e entón, cando xa perdera a esperanza, vexo a nena que fun, reflectida nas súas pupilas. Sorrí, tose tres veces e escoito a súa voz:
–Ana, como é que volveches de Londres? 

MARÍA SALINAS GARCÍA
CEP Dr. Fleming [Vigo]


Carlos subiu e subiu. Os fortísimos ventos non o pararon, a neve tampouco o parou; nin sequera cando pasaron as nubes e lle faltou o aire para respirar deixou Carlos de escalar. Por fin, acadando sortear insuperábeis e indo máis alá dos seus límites, chegou Carlos ao cumio máis alto da montaña máis alta da cordilleira máis alta do mundo. Doíanlle os brazos e as súas pernas apenas sostiñan o peso do seu propio corpo, a súa cabeza daba voltas e non era capaz de pensar con claridade. Pero era feliz. Carlos acadou o punto máis alto do mundo, o mesmo que todos dicían que era imposíbel de coroar, e o seu corpo quedou alí, sen vida e cun sorriso no seu rostro.
–Como que quedou alí? Por que quedou alí, avó?
–Quedou alí porque morreu… Non chores ho, que non é unha historia triste.
–Entón Carlos non morreu?
–Si que o fixo, si.
–Entón é unha historia triste.
–Non, non o é. Non todas as mortes son tristes. Carlos sabía que ía morrer na montaña e iso non lle impediu empezar a subir. Perseguía o seu soño, a súa montaña. Todos temos unha, máis grande ou máis pequena. As veces, a montaña é pequena e fácil de subir; pero outras é case imposíbel lograr alcanzar o cumio.
–Entón vou coller unha montaña pequena para non morrer.
–E terás unha vida longa e sen problemas, pero tamén sen emocións.
Unha gran montaña insuperábel é o que che dá forzas para ser mellor cada día, é o que da vida ás historias, aos heroes e ás lendas. Unha enorme montaña inalcanzábel é a promesa dunha gran vida.

MANUEL TUDELA DÍAZ
CEIP de Campañó [Pontevedra]

Comentarios