Opinión

Cinza na alma

AÍNDA CO pouso da cinza na boca e a chuvia tímida de volta á casa, sigo tendo a sensación de que o peor está por chegar. Que cando o sol esperte aliviado, cando o xornal chegue á mesa do almorzo levando canda o café as liñas afumadas dos meus compañeiros e os testemuños estarrecedores de quen plantou cara ó lume coas súas mans de oitenta anos, cando acenda o día de novo veremos o deserto en que vén de converterse todo. O rastro inerte que as linguas de lume nos deixaron e canto devoraron ó seu paso. Cando o silencio e o cansazo se dean a man neste escenario bélico, a auga pola que estivemos suspirando unha longa noite de lume xa non será consolo. Para quen aínda non o saiba, vivo nun paraíso verde e azul, no que a terra vizosa respira fresca e recende a raíces, a herba húmida, e sabe a fartura e mel. Cun ceo que abraza todas as tonalidades. Onde o mar é turquesa, mariño ou celeste, segundo o ditado do ceo, e as montañas coma pulmóns verdes enchen de osíxeno o noso porvir. Hai só uns días fun cos meus pequenos a un souto nun monte próximo, de sendeiros estreitos, salpicado de casiñas, alpendres e hórreos que se abren paso entre árbores e ladrillos. Andivemos na procura de castañas, observando cogomelos, bicándonos baixo o acivro, albiscando aves rapaces, fotografando un contedor esquecido, alimentando a unha cadeliña abandonada. Pola tarde achegámonos ó mar, a unha das praias máis longas e preciosas das Rías Baixas. Fixemos un vieiro de pegadas sobre a area e xogamos a escapar das ondas non tan frías de outubro. Coas Cíes e Ons de fronte, centinelas deste outono estraño. Marchei para a casa respirando toda a bruma e agradecendo o día temperado. Pero é que o que hoxe veño de ver encheume de cinza a alma. Lapas de lume altas como edificios, brazos longos e devastadores avantando pobos enteiros, cadeas eternas de solidariedade con mascariña e ollos enmorriñados, nun domingo negro no que a veciñanza quixo vencer a un Goliat inflamado a caldeiros de auga e a golpe de vasoira. Plantándolle cara ó fogo coas súas propias mans e a vida enteira. Mentres trataba de conciliar o sono volveron a min as imaxes desa liña de lume que saltou o Miño, desde o irmán Portugal, trazando un camiño desolador. E tantos focos que plantaron o pánico por toda Galicia non sei en nome de que, do terror, porque esta maneira de prender a destrución vai máis alá da loucura ou a especulación. Volveremos saír á rúa, a sacudirnos a nosa ira, esta dor de corazón que nos ennegrece os sentidos desde Os Ancares ata As Neves. Do Xurés ó centro de Vigo. E volveremos falarlle a un monte baleiro, que apesta a fume e a morte. Para logo renacer de novo da cinsa, como vimos de facer tantas veces. Cando se apaguen os rescaldos e o solo recupere o alento, talvez volveremos recompoñernos.

Igual que hai quince años, antonte o mar vestiuse de loito. Chuvia de faíscas, nubes negras e un furacán encarrexado e acendido. Daquela foi un novembro de temporais. O chapapote do Prestige puxo contra as cordas a esta terra nosa e hoxe as lapas converteron o mar nun cinceiro e o monte anoitecido nun mar de cinza. E como daquela, ringleiras brancas de voluntarios trataron de frear a apocalipse.

Hai quen di que mañá esqueceremos, como hoxe se deixan atrás todas as traxedias, pero coido que moito temos que soprar para calmar a ferida dos montes. Hoxe tamén podo escribir as palabras máis tristes esta noite, pero chove.

Comentarios