ASÍ COMO todo principio ten o seu final, así a familia estaba disposta prá celebrar o seu último día de festas.
—Querido xornalista, sinto que mañá os dous esteamos de novo coas nosas obrigas; atendendo do gando, debullando fabas, mirando os venres pró Gayoso...
—... lendo a Kierkegaard...
—Tamén. Aínda que eu prá iso, cando quier cagar e tardo, collo a reforma fiscal que anuncian e desatranco de seguido.
—Referíame a outra cousa, pero ímolo deixar así. E falando de todo, que pensan facer hoxe?
—Hoxe temos a xornada moi apertada, cunha sorpresa final que vai abrir os telexornais e mais os realiti chous.
—Pois agárdoa inquedo.
—Non llo digas a ninguén, pero van vir á cea o Astérix e máis o Obélix. Cala e non o comentes.
—Imos ver, Pelúdez; vén de escarallar a sorpresa.
—Chisttt! Nin unha palabra! Entre os postos da Volta ao Medievo aparece a Filomena cunha presada de cimos de moi bo aspecto.
—Merqueinos porque o luns temos o banquete das Teresas e penso poñer un caldo de entrante e froita de saínte.
—Oiches —dille o seu home á orella—, non o divulgues, pero esta noite vai cear connosco o Astérix. É unha sorpresa polos meus cento dez anos vindo ao San Freilán. Pecha a boquiña e desemula.
—Que queres que desemule?
—Coma se non souberas nada.
—Ah! Iso non ten ningún problema. Xa verás.
A Filo vira canda min e di:
—Non teño nin idea se esta noite virá a cear connosco o Astérix. Vostede que pensa?
—Que si. —Pois eu, xa digo, vivo no limbo.
Nesas, o Pelúdez colle camiño cara á porta da catedral.
—Perdoádeme vinte minutos, que vou escoitar a misa en latín na capela do Bo Xesús.
—E dende cando falas ti o latín? —estráñase a muller.
—Ab initio! Per secula seculorum cogito ergo sum, fabas corpus et delirium tremens ipso facto.
—Velo, poña!
—E non engado o do grosso modo, por se pensas que é unha indireuta.
Á saída do oficio, topamos co vicario Mario Vázquez Carballo, que está coa súa nai, e dinos.
—Xa me comentou o Pelúdez que ceades hoxe con Astérix e que é unha sorpresa. Verbum non dicit!
Logo sae el e xuntos troupeleamos cos pasarrúas ata os obradoiros de gaitas e de percusión.
—De non ter nacido festeiro, penso que hoxe faría gaitas coma un luthier.
—Prá gaitas non sei —di a Filo—, pero prá pandeiro tes o cú axeitado.
Pelúdez vólvese cara á Vanesa e antes de falar coa nora, vai ela e di:
—Xa sei. Esta noite veñen os galos e non podo descubrilo porque é unha sorpresa. Pero outra cousa lle digo eu. Que a cea será un chisco máis tarde que de costume, porque non penso perder as actuacións de Marky Ramone e a das rusas Pussy Riot coas súas perfomances.
—E logo que lles pasa ás rusas? Teñen que facer perfumances porque non aturan co cheiro a cienfalópodo na feira?
—Non diga parvadas, que as Pussy Riot son unhas activistas de moito pendello. Saiba que estiveron na cadea e todo. Dicir polo mundo adiante o seu nome é coma dicir: Coño, desturbios!
—Pois que as leven ao Vello Cárcere e aforramos darlles hotel!
—Eu xa avisei. Non penso perder nin unha propina das punkis.
Fomos facernos a foto no stand de El Progreso e a Pelúdez puxénronlle un cartel especial, como el quixo: "Cento dez anos vindo ás festas e todos presenciais!".
Logo de estar cos de Meigas e Trasgos, escoitamos ás mulleres de Habelas Hainas e Pelúdez entusiasma con elas.
—As outras serán rusas, pero a min a que me chega é a Costureiriña das Habelas...! Fíxate se gocei coa súa música, que nin sequera pensei en subir ao escenario!
As festas chegan ao seu final, pero falta a sorpresa prometida. Cando todos agardabamos que apareceran dous tipos disfrazados como os personaxes de Uderzo e Goscinny, cal non sería a nosa sorpresa ao ver que entran no comedor os auténticos Astérix e Obélix, levando un xabaril á brasa nunha fonte enormisma*.
—Cando nos chama Pelúdez e di que en Lugo pasean os xabarís polas rúas, collemos o avión de contado —berra Obélix—. Árdelle Lucus!
—Que vos dixen? Era unha sorpresa ou non?
—Viva o San Freilán! De hoxe nun ano!
(*Nota.- Prá realización deste artigo ningún animal padeceu dano algún)
CORA
