TODOS TEMOS a nosa propia avoa Josefa; josefas son todas. No meu caso, ademais, a miña Josefa é Josefa, literalmente. Destas que loitaron toda a vida, despois de quedaren viúvas, para sacar adiante os fillos. E logo, os netos. E logo, os bisnetos. Destas que, cargando ao lombo xa oitenta anos, sacan forzas de onde poden para seguir cada día na leira, sachando, carrexando e vendendo despois para facer ''o xustiño'' -como lle gusta dicir á miña 'Chefa'- e arrimar o ombreiro, aportando todo o que poden á economía familiar nos tempos que corren. Destas que sacan o xenio todo de dentro para defender os seus marcos, o que é seu e de ninguén máis e, por enriba de todo, o benestar da súa familia, dos seus. Semella -ademais de indigno- case irracional tratar de pór cancelas e condenar -para máis inri, inxustamente- calquera destas josefas por se guiar lexitimamente por un amor incondicional coma ese.
