ESTIVEN CEANDO en La Oca, o meu primeiro restaurante en Lugo. Ensinara o piso alugado aos meus pais: un colchón, un televisor pequeno e unha cadeira. Nada dixeron. Parecían decepcionados.
Vou a restaurantes excepcionalmente. Temos que manter fillo e medio fóra da casa. Disfruto con que me servan e con cambiar os cubertos de lado porque son zurdo. Na cea éramos 13, o número maldito da Biblia. Visitei a taberna de Xerusalén onde Cristo ceou por derradeira vez cos seus doce seguidores premium. Non me pareceu máis amoblada que o meu apartamento de solteiro.
Fun cear, dicía. Os catro xinetes do Apocalipse cabalgaban arredor do Gran Hotel: a noite, o vento, a chuvia e os semáforos en laranxa. Busquei a parte da mesa na que non se falaba alemán. Sentei fronte a Ana. Pedín verduras á grella porque ela é cardióloga. Os médicos teñen uns ollos de raios X que che miden a tensión cada sete minutos. É unha sensación falsa porque ela é discreta e amable. Á miña esquerda tiña a Jorge, o seu home. Onte pola noite el estaba tan canso que pousara as gafas na mesa. Nunca deixa de ser policía, pendente de que nos sintamos ben. Para preguntarche cómo te atopas pon as gafas, como se necesitase verche a alma, e move as mans cara a ti no xeito que faría para que non caeses dun mareo. Cristina estaba onda Ana. Os profesores son coma a televisión deportiva, non soportan os silencios e tratan de que ninguén se aburra. Seino polo meu pai, pero el soamente nos distraía nos bares. Na sala ignorábamos facendo encrucillados e sudokus. Cristina alimentaba a conversa coa súa expresividade e a súa pementa branca. Pregunteille por qué os alumnos que aproban todo deben atravesar un deserto de ir vinte días a clase en xuño. Hai asuntos que nin un profesor dá explicado.
