Ía tanta calor que unicamente se movía o río. Sobre unha ponte había un home duns trinta anos. Tiña cara de ser incapaz de imaxinar o mal; tamén barba e coleta. Xesticulaba unha pena descomunal cantando nun karaoke sobre a voz dunha muller. Pregunteille quen era a cantante. Explicoume, con firmeza, que el era "compositor", que nada sabía de cantantes. Advertiume de que non tiña móbil. Sinaloume un amigo, alto e escaso de figura, desdentado. Os ollos, azuis e cansos. "Se queres contratarme, tes que falar con Louis".
Marchei camiñando cara ao centro de Dax. Foi unha travesía do deserto. Os meus ósos maleábanse como a masa das baguettes. Entrei nunha igrexa para refrescarme. No pórtico atopei tres músicos de vento. O trombonista quitara tanto brillo ao seu instrumento que podías mirarte nel coma nun espello inverso. Dous policías municipais eran o exército de gala. No templo sentara un cento de fieis, polo que pensei que, máis que sentir fe, sentían alivio da calor. Un sacerdote oficiaba misa cunha linguaxe de "estar onda Deus", de "liberación luminosa por María". Logo reparei en que me metera nun funeral por un afogado. Os ríos dan vida e quitan vida.
Pensei en contratar o compositor para que fixese un réquiem, pero o organista era certamente felicitable. A xente empezou a mirarme estranada porque Dax non é precisamente O Cairo en canto a poboación. Recordei que en terra de lobos hai que ouvear coma todos. Botei un euro na cesta que pasou unha señora de vestido vermello de flores e asinei no libro de condolencias. Escribín o pésame como souben porque arrastro o francés incerto do instituto.
