Opinión

Estado de coma

ESTADO de coma, situación vexetativa de mínima conciencia e con pouca ou nula capacidade de resposta a estímulos ordinarios. Dalgunha maneira, socialmente, como metáfora dun estado emocional colectivo, vivimos en coma, ausentes de vellas rutinas, desubicados e desorientados como quizais se sintan as ánimas que vagan penantes polo espazo sideral. 

Consecuencia inevitable quizais, dada a gravidade da situación, dun estado de alarma que nos minimiza como se só fósemos cobaias dunha pandemia universal que goberna conciencias, ademais da saúde e vidas, que nos mantén xa demasiado tempo secuestrados. 

Hai xa ben anos, pode que na primavera de 1997, Ángel Rivas Veiga contounos a Ofelia Carnero e a min na súa casa de Eirexúa, en Xudán da Pontenova, un conto que nos marabillou e que resultou ser un dos primeiros rexistros galegos desta historia. Axiña comprobamos que xa aparecía nun papiro exipcio do s. XIII a. d. C. e que o nome máis común no catálogo internacional é The three golden children aínda que entre nós preferimos chamarlle O Castelo de Irás e Non Volverás ou un poético O paxaro que fala, a árbore que canta e a auga dourada

Os protagonistas disimulan cunha cinta unha marca de nacemento, unha estrela dourada na fronte, pero non lles poido contar, non teño espazo, os detalles desta fantástica aventura, cun rei torpe, unha raíña inxénua e un longo elenco de personaxes embarullados nunha trama tan delirante como a de calquera serie de moda. Carencias, ausencias, enganos, enredos... nada novo no sempre morboso encanto das humanas miserias. 

Poñámonos en situación. Os personaxes principais son un mozo e unha moza, irmáns con cadansúa estrela dourada na fronte. Vítimas dun rapto, criados lonxe da casa e do avoengo que lles correspondería, cando toman conciencia de quen son en realidade actívase o estado de alarma. 

Unha bruxa malvada, o brazo executor dun plan maquiavélico, engánaos con afagos vans e convénceos de que para chegar a ser perfectos só lles faltan tres cousas; un vaso de auga clara, unha rama verde e un paxaro que fale. O risco, pois hai que procurar estas cousas nun lugar afastado, ter que viaxar ao Castelo de Irás e Non Volverás, que é, en realidade, o Outro Mundo. 

Coa axuda dun "morto agradecido" e do aviso de alerta representado por unha espada enferruxada, o irmán vai e volve ata conseguir o que precisa que é xustamente, grazas aos sabios conselllos dos vellos da tribo, o contrario do que lle pide a bruxa; un vaso de auga loda, unha póla seca e un paxaro áfono e moribundo. Para non quedar eternamente confinado no castelo só pode entrar e saír durante o tempo exacto que duran as badaladas do reloxo dando as doce. O final feliz do conto acada a éxtase cando o paxaro revive e di onde está emparedada e coas constantes vitais asintomáticas, nun angustioso estado de coma, a nai das criaturas. 

E aí vai o conto que nos contou Ángel Rivas Veiga, un extraordinario ser humano que viaxou ao Castelo de Irás e Non Volverás o 8 de febreiro de 2016 e que, polo de agora, non perdamos a esperanza, aínda non regresou.

Comentarios