María Leontine arribou ás costas de Europa nun lugar de España do que non importa o nome en novembro de 2021. Estaba embarazada de oito meses e era, e aínda o será por uns días, menor de idade. Cando chegou á beira do Mediterráneo desde o seu Camerún natal nada lle quedaba; nin cartos —os poucos que tiña gastáraos pagando ás infinitas redes mafiosas que trafican coa desesperación humana— nin forza para seguir. Quedaba cruzar o mar, ese monstro sen piedade que devora vidas sen nome.
Tivo sorte. Un milagre. Diante do acantilado desde onde contemplaba as ondas que a ían engulir —xa tomara aquela decisión definitiva— apareceu un caiuco á deriva. Da pasaxe ausente, que seguramente afogara en algures, non quedaban sinais.
Decidira viaxar ao norte o mesmo día no que se decatou de que estaba preñe. Chegaba cansa, esfameada e enfraquecida pero feliz. Conseguira chegar ao destino desexado co ventre a punto para dar a luz a criatura na que ela depositara a esperanza. Non sabía como había ser, naquel preciso instante nada a preocupaba máis ca poñerse a resgardo. Apartouse da costa e perdeuse polos sendeiros que a achegaron a un pequeno bosque onde puido descansar durante uns días.
As horas fixéronse eternas e a alimentación frugal. Apenas algúns froitos e raíces amolecidas en auga, como aprendera de cativa na súa aldea. Botaba en falta o lume que lle permitiría asar calquera rata que caese nun pequeno trallo que improvisou.
Sabía que se achegaba o día, e que alí no medio do mato, sen roupa para ela nin para a criatura, o máis probable é que ambas morresen de frío. Consolábaa pensar que polo menos o neno ou nena que ía vir ao mundo podería mamar dos seus peitos e quentarse ao achego do seu corpo, mais axiña desbotaba aqueles pensamentos. Unha tarde de chuvia e vento xeado botou a andar camiño do pobo máis próximo. Prefería que a detivesen e que a devolvesen ao lugar de onde fuxira antes ca provocar a morte do meniño.
Cando por fin chegou ao lugar habitado era noite pecha. Non había ninguén polas rúas. O frío e a chuvia non lle deixaban pensar. Moitas das casas estaban adornadas con luces intermitentes e algunhas tiñan pendurados dunha escada de corda uns monecos vestidos de vermello. Buscou os rueiros máis escuros e abocou a unha praza chea de luces de cores que se apagaron, outro milagre, pensou, uns instantes despois.
No medio daquela praza había unha choza na que entrou para protexerse da xistra. Apenas se vía o que había dentro. Como puido, co reflexo dalgún lóstrego que alumaba de cando en cando viu varias figuras. Unha muller e un home que tiñan entrambos un berce ocupado por un neno, e a carón deles, un boi e unha mula deitados, todo de cartón. A cabana estaba estrada con palla e o neno tapado cunha saba. Só con ver todo aquilo queceulle o corpo. Alí podería dar a luz ao abrigo da invernía e se algo non ía ben, alguén podería valerlles ao día seguinte. Cando un reloxo repicou as doce deitouse agardando a hora que sabía estaba pronta e adormeceu.
Só un mal soño podía perturbar aquela paz. E soñou que un policía a conducía esposada pola escalinata dun avión.
